اشعار

ما که لبریز غم و غصه و آهیم هنوز            رمضان آمده و غرق گـنـاهـیم هنـوز

رانده از عـالـم و آدم شـده ایم آقا جان            بی کس و خسته و بی پشت و پناهیم هنوز

دستمان را تو گـرفتی که بیاییم به راه            ولی افسوس که ما در ته چاهیم هنوز

ما خجالت زده ی لطف تو هستـیم آقا            لیک غفلت زده با روی سیاهیم هنوز

با همین روی سیاه و دل نـاپـاک اقــا            به خداوند قسم چــشم به راهـیم هـنوز

هرشب ماه مبارک به خـدا گــریه کنِ            روضه های شه بی یار و سپاهیم هنوز

مرده ایم و ز دم گرم تو جان میخواهیم            یک سفر کرببلا در رمضان میخواهیم

ایمان ما دو نیـمـه شد ونان ما دو نـیم            دست من و نـگــاه تو یا سیّـدالـکـریـم

روحـم تمام زخـمـی و جـانم تمام درد            یک امـشبـم بـبخـش به آرامش نسـیـم

از شعله های روز قـیـامت رها شدیم            افـتـاده ایم بـاز در این ورطـۀ جحـیـم

چیزی بگو شبـیه سخـن گـفـتـن شبـان            حکمی بده به سـادگی حکـمت حکـیـم

ما راهیان کوی چپ و راست نیـستیم            مـا راست آمـدیـم ســر راه مـسـتـقـیـم

ما عـاشـقـان شـهـید تو هستــیم تا ابـد            ما سالـکـان مـریـد تو بـودیم از قـدیـم

برقی بگو وزان شود از سمت یا لطیف            اشکی بگو فرو چکد از ابر یا کریــم

ما را ببر به رویت لبخـند عیــد فـطر            ما را بخوان به خلوت یا رب و یا عـظیم

الهی این من این جـرم و خطایـم            رهَـم دادی، مـکـن دیگـر رهایـم

بگیر از من مرا، امــا نه از خود            بـسـوز اما مسـاز از خود جـدایم

تو را گم کردم و خود گشته‌ام گم            صدایـم کـن صـدایــم کن صدایـم

به من گفتند از اول عبد «هو» باش            چه بـایـد کـرد من عـبــد هــوایـم

تو آن ربّی که با عبـدت رفـیـقـی            من آن خـارم که بـا گـل آشـنـایـم

گـنـه کـردم، نکـردم شــرم از تو            نـمی‌دانـم کجـا رفــتــه حـیــایــم؟

خـجـالـت مـی‌کـشـیـدم بــازگـردم            تو گـفتی بـاز هـم ســویت بـیـایـم

نـبـودم عـبــد؛ تا عـبـدم بخــوانی            نـگـویـم بــنــده‌ام، گـویــم گـدایـم

سیه رویم مگر از لطف و رحـمت             بــشـویـی بـا غــبـار کــربـلایـــم

از آن بر خود نـهادم نام «میثـم»            که بخـشـی بـر عـلـی مرتـضـایـم

غصه ها بر روی پیشانیش چین انداخته         گریه ها از پای او را اینچنین انـداخته

مادری کرده برای بچه های فـاطمـه          خــویش را پـای امیـرالمومنین انداخته

ار فرزند او فدای پنج تن آورده است         سفره ی نذریست که  ام البنین انداخته

مادر قـدیسه ی  لب تشنه های کربلا         گریه اش لرزه تن روح الامین انداخته

مادر باب الحوائج دارد از دریـا گله         چون که دریا روی او را بر زمین انداخته

باورش هرگز نخواهدشد عمود بی حیا         پهلـوان شهـر را از روی زین انـداختـه

اوشنیده زینبش افتاده روی خاک ها         یک نظر بر سـاقی نیـزه نـشین  انداخته

شرمسارش بوده ساقی، چون که دیده خواهرش            پـوشیـه بر صورتش با آستـیـن انـداختـه

سلام ما به تو ای هـاجر چهار ذبیـح        درود ما به تو ای مریـم چهار مسیح
سپهر نور فروز سه اختـر و یک مـاه        عجب نه خوانم اگر مادرت به ثارالله

سلام بر تو و ابناء و شوهرت، مادر        بـه عطر دامن عبّـاس پــرورت مادر
ادب  به قامت زهرایی ات قـیام کـند         وفا بـه غیـرت عـبّـاس تـو سـلام کند
سلام زینب کبـرا و حـضرت سجّـاد         به خـون پاک بنین تو  پاک مادر باد
اگر چه با همه گفتی کنیز زهـرایـی         به چـشـم آل محـمّد عــزیـز زهـرایی
توبعد فاطمه دربیت وحی فاطمه ای         تـو آسمان ادب را همیشه قــائـمه ای

عزا بگیر بقیع روضه خوان تو رفته        زبان بگیـر به شیون زبـان تـو رفته

صدای وای حسینش به گوش می آید         اگـرچه صـاحب آه و فغـان تو رفته

چهار قبر خیالی به خاک تو پیداست         نشانه هاست به جـا ونشان تو رفته

به یاد مـادر عشق وادب بــزن نـاله         شکـوه ناب ولا روح و جان تورفته

قسم  به نوحه ی زیبای برلبش، قلبم          تـپـیـده بـا غـم تو با روان تـو رفته

روان و روح تو و مادر وفاآنجاست         که روی نیـزه سـرِعاشقان تو رفته

سری به نیزه بلنداست وپای نی زینب        هـزار آه که بــا دشمـنان تــو رفــته

نوای بانوی احساس ذکرالعجل است         دعای ندبه بخوان ندبه خوان تو رفته

زن رشک حور بود و تمنای خود نداشت          چون آسمان نظر به بلندای خود نـداشت

اسمی عظیم بود که چون راز سر به مهر          در خانه‌ی علی سَرِ افشـای خود نداشت

ام‌ البنین کـنـایـه‌ای از شرم عـاشقی است           کز حجب تاب نام دل‌آرای خود نداشت

در پیش روی چهار جـگرگوشه ی  بتول           آیینه بود و چـشم تـمـاشای خود نداشت

زن؟ نه! هـمـای عرش‌ نشینی که آشـیـان            جز کربلا به وسعت پرهای خود نداشت

 در عشق پاره‌های جگر داده بود و لیک            بعد از حسین میـل تـسلای خود نداشت

عمری به شرم زیست که عباس وقت مرگ           دستـی برای یـاری مـولای خود نداشت

غـم با نگــاه خیس تـو معـنـا گرفـته        یک موج از اشک تو را دریـا گرفته

در فصل غم،فصل خسوف ماه خونین         خــورشید هم مثل دلت گــویـا گرفته!

تا آسمانها می رود دلـمـویـه هایت          کــار دل خــونت عجب بــالا گرفته!

این روزها با دیــدن حال تو بانو!          بغضی گــلــوی اهـل یثرب را گرفته

هر روز اشک و آه، حق داری بسوزی            یک کربلا غم در نگاهت جا گرفته!

می دانم اینجا بارها با دست لرزان          اشک از دو چشمت حضرت زهرا گرفته

تاریخ را می گردم ـ آری ـ تا بـبینم          مـثــل دل تـنـگـت دلــی؛ آیــا گـرفته؟

اینجا به همراه لب خشک تو مادر!          هــر سنگـریـزه ختم "یا سقا" گرفته...

بنـال ای دل شب ام البـنـیـن است         شب تـاب و تـب ام البـنـیـن است

صــدای  قـطــره‌هـای آب لـرزان         غـم روز و شب ام الـبـنـین است

به طفلان حــال عبـاسش بگـویـد         وفــا چون مــذهب ام البنـین است

میـان نـالــه‌هـــا امـشـب بــنـالـــد          ابـالـفـضـلـم گـلِ ام البـنـیـن است

اگــر شـد کـار عبـاسش دلــیـری          شجـاعت مکـتـب ام البـنین است

اگــر عــبـاس او بــاب کـرم شـد          سخـاوت مـنـسب ام الـبـنین است

کتاب غیـرت و عشق و شهـادت          نَـمی از مـشـربِ ام البنیـن  است

وقتی تو دل نازک تر از ابر بهاری        حق داری از دوری گـلهایـت بباری

 توهمچنان شمعی که بعد از آن وقایع        کارت شده یک عمرتنها گـریه زاری

تو پا به پـای زینب کـبــری هـمـیشه         یک گوشه در شهر مدینه روضه داری

با او تمام روضه ها را گریه کردی         ام المصائب را تـو تـنها غـمـگـساری

روزی که آمـد کــاروان غــم برایت         آن روز شد روز شـروع بی قـراری

معلوم شد عباستان در کاروان نیست        با اینـهـمه دیگر چـرا چشم انتظاری؟

آن روز پرسیدی ز هر شخصی که دیدی        آیا خـبــر از یــوسف زهــرا نـداری؟

دیگر کسی خـنـده به لبـهـایت نـدیـده         آری که تا دنیـاست دنـیـا سـوگواری

شکر خــدا در عـلقمه حاضر نبـودی        آخر چطور می خواستی طاقت بیاری

وقتی شنیدی دست هــایش را بریـدند        کم مانده بود ازغصه ی او جان سپاری

عباس تو سـعـی خـودش را کرد اما         دیگر چـرا تـو از سکینه شـرمساری

احساسهای تـو سفر کردنـد و رفـتند         اما تــو مــانــدی و نگــاه اشـکـبـاری

تا چشم خُم افتاد به سیــمــای تو ســاقی            مثل همه خَم شد جــلـــوی پای تو ساقی

دل بست به آن حالت گیــرای تو ســاقی            شد مثــل نــبـی غـرق تـماشای تو ساقی

الیوم" چه کردی که صدایت زده احمد

"اکملت لکم" گفته و راحت شده احـمد

این سلسله عشق به مــوی تـو رسـیـده            سیب دل عــــشاق به جـــوی تو رسیده 

این عقل به سر منزل روی تو رسیـده            هی گشته و آخــر به سبــوی تو رسیده 

خاتــم به تو ‌بـالـیــده که پایان پـیــامی

هم نقطه ی آغـــازی و هم ختم کلامی

من عاشق آن لحظه که انگشتریت را...          مجــنونِ تو وقتی رجــز خیبریت  را ...

دیوانــه ی آن دم که دمِ حــیـدریت را ...         وحی آمده تا گـوشه‌ای از دلبریت را ...

دل برده‌‌ای از دختر یک دانه ی هستی

تا خانـه ی کوثر شده میخانه ی هستـی 

امشب صد و ده مرتبه دیــوانه ترم من            شمعی؛ صد و ده مرتبه پروانه ترم من

ساقی! صد و ده مرتبه پیمانــه ترم من            مست توام و از همه فــرزانـه تـرم من 

در دست نبی دست تو یا دست خدا بود 

حق داشت محمد که چنین مست خدا بود

هر نادعلی گو به هــدف می‌زند امشب            زهرا به دلش مُهر نجف می‌زند امشب

درويش،علي گو شده، دف مي‌زند امشب             در شـادي شاهيّ‌ِ تو کف مي‌زند امشب

  بر گِردِ غدیــر آمده تا کـعـبــه بگردد

دور تو حــرا آمــده با کـعـبــه بــگـردد  

خــوبــان روزگـار مـســلمـان زیـنـبـند           دیــوانــۀ حسیــن و پـریشان زیـنـبـنـد

آنان که خاک را به نظــر کـیـمیا کننـد           حـتــما کـنـیـز و پـیـر غــلامان زینبند

در جـنّـت الحـسـیــن تــمـام حـسـینـیان           هستند غــرق نــاز که مهمان زیـنـبـند

مرغان خوش صدای بـهشتی تمامشان           دلــدادۀ طنـیــن حسیــن جـان زیـنـبـند

هـفـتــاد و چـنــد کـشـتۀ آقـای کـربــلا           مــردان آسـمــانــی گـردان زیــنــبــنـد

عـــبــاس بـا تـمـام جــلال و ابـهـتــش

بوده غلام حـلـقـه به گــوش و رعیتش

مدیـون او کـرامت صـاحب کــمــال ها           شـد نـــام او اجــازۀ پـــرواز بــال هــا

یک شب بدون نافـله عمرت سحر نشد           این جـمــله را نوشته خدا در محال ها

کــــوری چــشـم خـیــرۀ ابن زیــاد هـا           زیبـاست در نگــاه ظریـفـش محـال ها

او مثل مادر وپدرش بی قــریــنـه است           شرمنده می شـوند ز وصـفـش مثال ها

شعرم به درد مدح و مقامش نمی خورد           زینب کجا و بازی این قـیــل و قـال ها

دـنیا شوند شاعر او بــاز هم کــم است

مکتب نرفـته عـالمۀ هر دو عـالم است

کـعـبـه رقـیب حـرمت زینب نـمی شود           عـالـم حـریـف هـیـبت زینب نمی شود

این ها که گـفـته اند ز عیـسـی مـسـیح ها           یک قطـره از کرامت زینب نمی شود

تنهــا به احــتــرام حـسـینش اسیــر شد           هر عاشقی که حضرت زینب نمی شود

هرجا که حرف اوست همان جاست کربلا           درهر مکان که صحبت زینب نمی شود

باید به سوی عــرش خدایش سـفـر کند          روی زمـیـن رعـایت زیـنب نـمی شود

زیـنـب اگــر نبــود مــحــرّم نــداشتـیـم

هیئت نــبــود، این هـمــه آدم نـداشتـیـم

استــاد حـفــظ مـنــزلتش مجـتــبــای او          اربــاب مــا ز مــلـتـمـسـین دعــای او

تا لـحـظـۀ شـهــادت پـیــغـمــبـر حــرم           نـشـنیـده اند غــیـر محــارم صـدای او

فرعون شام را سرجایش نشاند و رفت           موسی شد وشجاعت اوشد عصای او

بوده سه سال حضرت ریحـانة الحسین           شاگرد درس عفت و حجب و حیای او

حتی ز کــودکــان شهـیــدش نبـرد نـام           قــربان نــذر دادن بی سـر صـدای او

ما بــنــدگان بی سر و ســامان زیـنـبـیم

دلــدادۀ دو ســـرو خــرامـان زیــنـبـیـم

وقتی غرور حـیدری اش جـلوه گر شود           هرکس که هست مرد خطر بی جگرشود

تنها پیمبری است که باید چهـل مسیـر            با شمر ها و حــرمله هــا همسفر شـود

بـیـن حـرامـیــان سـپَـر هـر اسـیـر شد            امــا کــســی نــبـود برایش سپَـر شود

نفرین به دست آن که به او وحشیانه زد

ای خاک بر سرم به تنش تـازیــانه زد

نسـیم؛ پـردۀ گهـواره را تـکـان می داد         برای عرض ارادت خودی نشان می داد

ستـاره های درخـشـان خـوشـۀ پـروین         کـنـار پنجـره مبـهـوت کـودکی شیـرین

شـمـیـم قـدسی او در مـدیـنـه پیـچـیـده         بـهــار آمـده بـلـبـل به غـنـچـه خـنـدیـده

چـکـاوکـان به در باغ ریـسه می بندند         شکـوفـه ها هـمه دیـوانـه وار می خـنـدند

نسیم گــرد ســر نو رسیده دف می زد         بـنـفـشــه داخل گـلـدان مدام کف می زد

صدای خواندن پروانه ها چه زیبا بود         تـبـسـم لـب شـیـر خــدا چـه زیـبــا بـود

ز نور طلعت رویش ستاره حیران شد         و مـاه بـا عـجـلـه پشت ابـر پنـهـان شد

ستاره گفت به خورشید: بی خبر؛ ساده         خـدا به فـاطـمـه خـورشید دیگری داده

زمان سیطره و سلطه گشته طی، خورشید          شکسته حرمت پوشالی تو ای خورشید

حریر جذبۀ چـشمان او اهـورایـی ست         طلـوع خـندۀ زینب عجـب تماشایی ست

بساط فـخـر فروشی ز آسـمان برچـین         بیـا زمین به تـمـاشـای دخـترک بنـشین

بیا ببـین که نـدیدی کسی به این پـاکی         شـدنـد خــادمــه اش حـوریـان افــلاکـی

نگـاه حـیـرت خـورشید تا بر او افـتاد         اسیر بند جنون گشت و نعره ها سر داد

هوار میزد و میگفت: وه چه نوری داشت          شبیه مادر خود چهـرۀ صبوری داشت

بدون شبه و شک از قـبیلـۀ نـور است         میان هـالـۀ انـوار خویش مسـتور است

وقار و نور جبینش به مصطفی رفتـه         ولی غرور نگـاهش به مـرتضی رفتـه

چه کودکیست! که گوید ثنای رب جلی         دو چـشم او شده خیره به ذوالفقار علی

آنانکه مشـق اشک مـرتب نوشـته انـد         با خط عشق این همه مطلب نوشته اند
آنـانـکـه بـال گــریـه درآورده انــد را         هــم دوش انـبـیـاء مـقــرب نـوشـته اند

این چـند خـط مـخـتـصرامـا مفـیـد را         هر روز خوانده اند که هرشب نوشته اند
تـقــدیـردو پــیــالـه ما را هـزار سـال         پیش از شـروع گریـه لبالب نوشته اند
تکلیف چشم های مرا از همان نخست         از روی اشک حضرت زینب نوشته اند
یعنی که تشنگی ام ازاین مشرب است و بس
یعنی امام گـریه ما زینب است و بس
ای دخــتــر تــجــلـی تــوحـیــد آمـدی         ای مـاه روی دامـن خـورشـیـد آمـدی
ای لاله ای که قبل شکوفایی ات حسین         هرگـز چنین شکـفـتـه نـخـنـدیـد آمدی
هر چنـد در حـجـاب ولایت نهفـته ای         روشـن تــر از تـمـام مــوالــیـد آمــدی
درخـانـه زمـیـنـی زهــره از آسـمـان         ای مــاه ای ســتــارۀ نــاهــیــد آمـدی
راهــی دراز را بـه هــوای بـرادرت         بـا صــد هـــزار آرزو، امــیــد آمـدی
از نسل آفـتـابی و مهـتاب در حجـاب
پلکی بـزن به روی برادر کمی بتاب
آئیـنه نیست اینـکـه نشـسـتـه بـرابرت        هم شکل توست، مثل پدر؛ مثل مادرت
سیب بهشت، سیب علی، سیب فاطمه         یک نیمه اش تو هستی و نیمی برادرت
نور است و نور هرطرفی را نظرکنی         لذت ببر از این همه خورشید در بَرت
قـلـبـت شـبـیـه قـبـلـه نـمـا دیـدۀ تو را         بـرده به سوی کـعـبـه ابـروی دلـبرت
دخترشدی نه اینکه فقط خواهری کنی
بــایــد برای اشک پــدر مــادری کنی
هر کس که از مقـام تو سر در بیاورد         بایـد به پیـشـگـاه غـمـت سـر بـیـاورد
روز ولادت تــو روا بــود جـبـرئـیـل         یک سـوره مثـل سوره کـوثـر بیاورد
ای دخـتـربـزرگ دو معصوم مثل تو         دنــیـا نـمـی تـوانــد دخــتــر بــیــاورد
تـنـهـا ز مـادر تـو بیـایـد که دخـتـری         با هـیـبـت و جـلالـت حـیــدر بـیـاورد
این طبع شـاعــرانـه حق بود تا تو را         زیـنـت بــرای زیب پـیـمـبـر بـیـاورد
مـجـمـوعــۀ فـضـائـل آل کـسـا تـویی
گـرهـست مـعـنـی شـشـم انـّمـا، تویی
ای کـام عــرش تشنه یک ربـنـای تو         مشـتاق حـال راز و نـیازت خـدای تو
خـالـق یکی و عشق یکی و وفـا یکی         نشنیده است گوش فلک هم دو تای تو
وقتی که رو به قبله کنی جلوه می کند         در آسـمــان هـفــتــم حــق ردپـای تـو
ما نه که بـوده وقـت نـمـاز شـبـانه ات         چـشــم امـام؛ مـلـتـمس یک دعـای تو

هرکس شهید عشق تو شد زنده میشود         بـایـد بمیـرد آنـکــه نـمـیـرد بـرای تو
در قـدر کسی چنان تو جلیله نمی شود

هـر بـانـوی عـشیـره عـقـیله نمی شود
چه کوچک است وسعت دنیا به چشم تو         کوچکتر از ستاره از اینجا به چشم تو
تو از کـدام پنـجـره دیـدی کـه کـربلا         هر«مارأیت« بود »جمیلا« به چشم تو
انگار فصل بارش چشم تو دائمی ست         آخرکه ریخت این همه دریا به چشم تو
در صورت سه ساله چه نقشی نشست که         شد زنده یاد صورت زهرا به چشم تو
مانند تو که طعـم بـلا را چشیده است
دوشت هزار بار مصیبت کشیده است
قلب قـرار عـرش خـدا بیقرار توست         نبض نظام بخش جهان همجوار توست
تو حـیـدر مـیـان حـجـاب و رقـیـه هم         چون قاب عکس کوچک زهرا کنار توست
با نـیـم اشـاره ات نفـس زنگ اشتران         در سینه حبس شد اگر، از اقتدار توست
باخطبه کاخ ظلم وستم را به هم زدن         یـا کار مـادر تو بود یا که کار توست
با تیغه حجاب تو دشمن شکست خورد         این جنگ تو، حماسه تو، کارزار توست
یک گوشه از روایتت آیات مریم است

روز ولادت تـو شـروع مـحـرم است
 هرآیه ای زاشک تو یعـقوب می شود         هر سوره ای ز صبر تو ایوب می شود
یــاد طـلوع غــربـتــت افـتـاده ام اگـر         تـنـگ غــروبهــا دلـم آشـوب می شود
بر مصحف جـبـین تـو با خـط سنگها         در شـام عمق فاجعه مکتوب می شود
از غـصۀ مـسـیح سر نـیـزه روح تـو         بر روی نـاقـه مریم مصلوب می شود
درمجلسی که سهم لبت خطبه خواندن است          سهــم لب بــرادر تــو چـوب می شـود
بـانـو دلـم گـرفــتــه شـبـیه صدایـتـان

 رخصت بده کمی بنـویسم به جایـتان

یا بـر سر من از سر نی سـایـبان بـده         یـا بـر بـلـنـد نــیــزه مــرا آشیـان بـده

با گـیـسوی رهـا شده در دست بـادها         از نی، مـسیـر قـافـله ات را نشان بـده
جانم به لب رسیده، ولی جان نـداده ام         گفتم به دل، که صبر کن و امتحان بده
نیزه سوار گـشـته ای و تـنـد می روی؟         جا مانـده ام، برای رسیدن، زمـان بده
پایم دگر برای خـودم نیست، باغبـان!         بر ساقـه های مـردۀ من، باز جـان بده
دیدم که گفت، چشم ربابت به نیزه دار         گـهــوارۀ عــزیــز دلـم را تـکـان بـده
خون تو و حجاب من،ارکان کربلاست         کـشـتی به گل نشسته، مرا باد بان بده

بازهم روح الامین دارد غزل می آورد            صنعـت ایهـام و تشـبیه و بدل می آورد

تا شود ابیات شعر من کمی دلچسب تر            واژه واژه بر لبـم جـام عـسـل می آورد

شعر شیرین مرا شور عجیبی داده اسـت            واژۀ نـابی که در چندین محل می آورد

چیست آن واژه که همراه ادایش جبرئیل            جـمـلۀ «حیّ علی خیرالعمل» می آورد

در میان شعرهای شــاعران اهـل بیت            دائماً این بیت را ضرب المثل می آورد:

یوسف مصری کجا و یوسف زهرا کجا؟!

جـلـوۀ قـطره کجا و جـلـوۀ دریا کجا؟!

کوچه های شهر را امشب چراغانی کنید            عـرش را و فرش را آئیـنه بندانی کنید

آمده نور دل انگـیزی به سمـت سـامرا            باید امشب کوچه ها را خوب نورانی کنید

طبق رسم فصل حج، مثل تمام حاجیان            جان ما را پیش پای یـار، قـربانی کنید

دیدن روی سلیمان کار آسانی که نیست            باید اوّل خوب از این مُلک، دربانی کنید

هر که باشد  نوکـر تو زود آقا می شود

خود به خود با یک نگاه تو مسیحا میشود  

یوسف زهرا تویی حُسن ختام اهل بیت            نام تو زیـبـاست ای خـتم قـیام اهل بیت

السّــلام ای حُــجّــةَ الله ای امـامَ منتظَر            لحظه لحظه میرسد بر تو سلام اهل بیت

از پیمبر تا امام عسگری، در عصر خود            نقل کردند این که هستی التیام اهل بیت

میرسد آن روز که با ذوالفقار مرتضی            می رسی تا که بگیری  انتقـام اهل بیت

مرتضی، زهرا، حسن، خون خدا، پیغمبری

می بری با جلوه ات  دل از امام عسگری

نیمه شعبان که میگردد عیان، صاحب زمان            میکند گل بر لب پیر وجوان، صاحب زمان

اشـهَـد انّ که هــسـتی تو امـام آخـریـن            می وزد از هرمناره این اذان، صاحب زمان

تشنه هـستم تـشنۀ یک جرعۀ دیـدار تو            وعده گاه ما شبی در جمکران، صاحب زمان

میرسی یک روز ای خورشید پشـت ابرها            می کنی پیدا مزار بی نشان، صاحب زمان

با ظهورت میشود خوشحال زهرا مادرت

پیش مرگت میشود آن لحظه آقا نوکرت

العجل آقا! بیا چشم انتظاری ها بس است            درفراقت اشکها و بی قراری ها بس است

اشکهای ما که یک لحظه به درد تو نخورد            ناله ها و ضجّه ها و گریه زاری ها بس است

تا به کی جمعه به جمعه ذکر ندبه سر دهیم            ندبه وخون دل و شب زنده داری ها بس است

معصیت،پاکی دوران جوانی را گرفت            ما جوانها را کمک کن، شرمساری ها بس است

باید آقا درد غربت را فقط  فریاد کـرد            گوشه گیری های ما و راز داری ها بس است

با ظهور خود بیا و مادرت را شاد کن

قلـب ویـران مرا با مـقــدمت آبــاد کن

گـفـتند آسمان و زمیـن بی قرار اوست            خورشید شعله ای، قَبَسی از شرار اوست

گـفـتـند اوسـت مـحور منـظومۀ حیات            گفتند گردش دو جهان در مدار اوست

گفتند کعبه چشم به راهش نشسته است            صبح و سپیده و سحر آئینه دار اوست

گـفـتـنـد روز جــلـوۀ آن آخـرین امـام            پیغمبری، مسیح نفـس در کنار اوست

مـتـن حـدیـث افـضـل الـعـمـال امـتـی            تصویر قـدر و مـنزلت انتـظار اوست

یـک نکـته از هـزار بگـویم که منتظر            خود در میان جمع و دلش بیقرار اوست

آنکس که دل به جلوۀ موعود بسته است            در اختیار خویش نه در اختیار اوست

آن کس که شاملش بشود لطـف محض یار            شاید که ادعــا بکـند مهــزیـار اوست

او را بخوان در آیـنـۀ نـدبه و سـمـات            فرزنـدی از سـلالـۀ طاها و محکمات

روی لبـش تلاوت لبـیک دیـدنی سـت            آری دعـای او به اجابت رسیدنی ست

احـیـــاگـر مـعـالـم دیــن خــداسـت او            شمس الضحای روشن و نور الهداست او

ای آخـرین امـیـد بشـر در کـویـر غـم            حـرم حریـر عـاطـفه در زمهریـر غم

مضـمون بکر و ناب مناجات جوشنی            فـرزنـد اختـران درخشـان و روشـنی

چـشمـان مـا غـبـار گـرفـتـه نـیـامـدی            دامـان انـــتــظــار گـرفــتـه نـیـامـدی

دیشب به خوابم آمدی ای صبح تابناک            خـواندم متی تـرانـا گـفـتم مـتی نراک

یا ایـها الـعـزیـز ببـین خـسـته حـالـیـم            چـشـمان پر سـتـاره و دسـتان خـالـیـم

مائـیم آن خسـی که بـه میـقات آمـدیـم            شرمـنده با بضـاعـت مـزجـات آمـدیم

شـام فـراق سـورۀ والـیـل خـوانـده ایـم            یوسف ندیده اوف لنا الکـیل خوانده ایم

یـا ایهـا العــزیـز به زیـبـائیـت قـــسـم            بر حسن دل فـریب و فریـبائـیت قـسم

موسی تویی، مسیح تویی، مکه طور توست            شهر مدینه چشم به راه ظهور توست

تنها نه ازغمت دل یاران گرفـته است            چشم بقیع، تر شده باران گرفته اسـت

شعر «شفق» حدیث زبان دل من است            تکرار نـام تـو ضـربـان دل مـن است

 دیشب به دست غـم گـره افـتاد در دلم            یعنی هــوای ســامــره افـتــاد در دلـم

گفتم به خود که روز نیایش شب دعاست            ای غم برو که مقصد من سُرّ مَن رَأست

آن جا که  انبـیاء به طوافـش رسیده اند            سیـمـرغ ها به  قـلـۀ قـافـش رسیـده اند

آن جا که چـشم ها پلی از آب بـسته اند            یعنی دخـیل گـریه به سـرداب بسته اند

ز آن جا که جلوه گاه گل روی دلبراست            این عطر روح پرور از آن کوی دلبراست

او را هـزارمـاه جـبـیـن مـشـتری بود            او را نگین وحـی در انـگـشـتـری بود

سنگ بنای کعـبـه سیاهیّ خـال اوست            وجه خـدای جلّ جـلاله جـمـال اوست

جان بی فروغ طلعت او جان نمی شود            او حجّـت خـداست که پنهـان نمی شود

روزی که ظلم پُـر کـند آفـاق دهـر را            احلی من العسل کند این جام زهـر را

یوسف به بوی پیرهـنش زنده می شود            دل های مرده با سخـنش زنده می شود 

فرشته سوی زمین با شتاب آمده است           که باز هم قـلمم را خـطاب آمده است

خطاب آمـده در چـشـم چشمـۀ شعـبان           دوباره ماهی مضمون ناب آمده است

خـطاب آمـده وقـت گــدایی دل هـاست           چرا که حضرت عالیجناب آمده است

از این خبر شده شیرین دهان قند امشب           کـه آخـرین نـمک بوتـراب آمده است

اگر غـلط نکنم جمع سیزده گل سـرخ           اگـر درست بگـویـم گـلاب آمـده است

بـرای اهــل خـدا رحـمـت خـداونــدی           و بر اهـالی شیطان عـذاب آمده است

کسی که مقصد یا من مجیبُ مضطر ماست             بـه یـاری دل پُر اضطراب آمده است

من از فـراز « خُـزّانِ العـلم» فهمیـدم           سؤال های جهـان را جواب آمده است

چنین که چشم زمین روشن است معلوم است           از آسـمـان پــسـر آفــتـاب آمـده اسـت

مـیـان کــوچـۀ مـا بــوی یــار می آیـد

گــلـی رسیــده که با او بـهــار می آیـد

خبـر رسـیده کـسی از تـبـار بـاران ها           رسـد به داد دل خـشـکـسـالـی جـان ها

خبر رسیده که طوفان به پا شود وقتی           نـسـیـم آمـدنـش می رسـد به ایــوان ها

خبر رسیده که وقـتی رسید می شِکُـفـد           گـل از گـل هـمـۀ خـارهای گــلدان ها

خبر رسیده که روزی ز مشرق کعـبه           دوبـاره سـر بـزنـد آفــتـاب ایـمـان هـا

خـبر رسیده که با آیـه هـای چـشمـانش           پس از ظـهـور کنند استخـاره قرآن ها

خبر رسیده ولی ما هنوز هم، خـوابـیم           شـبـیـه مُـرده ای افـتاده در خـیـابـان ها

عوض شده است زمانه چنان که مجنون هم           به خانه خـفـته و لیلاست در بـیابان ها

اگـر نــیـاز بـبـیــــنـد بــدون نــاز آیـد           چنان که آب گوارا به کام عـطشان ها

به جای خوردن نامش به کوچۀ دلمان           فقط شده است «ولی عصر» نام میدان ها

دعـای عـهـد نــرفـتــه ز یــادمـان امـا           نمانده است کسی روی عهد و پیمان ها

اگـر چـه با دل شیــعـه کــنـار می آیـد

نکــردم آن چـه ز مـا انـتـظار می آیـد

دعا برای ظهورش دعایمان شده است           تـمـام آرزوی ربّــنـایـمـان شـده است

بیا به سمت ظهـورش کـمی قـدم بزنیم           کـه انتـظار فقـط ادعـایـمان شده است

همیشه در وسط جنگِ کشتی و طوفان           به سمت ساحل حق ناخدایمان شده است

همیشه آخر خـط با نگاه رحـمت خود           عوض کنندۀ حال و هوایمان شده است

همان که باعث خون گریه های او هستیم           همیشه باعث لبخـنـد هایمان شده است

دوباره نیـمۀ شعبان و افـضل الاعمال           زیارت حـرم کــربـلایمان شده  است

بـیا دوبـاره برای حـسیـن گـریـه کـنیم           بیـا که نالــۀ او هـمنوایمان شده است

چقدر با من و تو گریه کرده بر جدّش           چـقدر هم نفـس های هـایمان شده است

اگـر چـه با دل شیــعـه کــنـار می آیـد

نکــردم آن چـه ز مـا انـتـظار می آیـد

این روزها مجنون تر از دیروزهایم           دنبــال لیــلای نگــاهــی بی صدایم

گــاهی سـراغ بـال های خــود میایم           انــگــار آبی تر شــده رنگ دعــایم

اعجــاز زمـزم شستشو کرده دلـم را

 یعنی که چشمت زیر و رو کرده دلم را

مسجــد بیا تا که محــمّــد را ببــیــنند           مــردم دوبــاره روح اشـهد را ببینند

تا عابد و معبود و مــعــبــد را ببینند           حنّــانه ها این قــامت و قـد را ببینند

رو برنگردان ورنه این مردم بمیرند

 الله اکبــر را بــگــو تا جان بــگیرند

هر شب که دستان شــمــا بالا می آید           خورشید در قلب سحر، گویا می آید

عطـر منــاجــات شب زهــرا می آید           نــام همه همسایه ها این جــا می آید

آقا که تو بــاشی فــرامــوشی نــدارد

شمع در این خانه خــاموشــی ندارد

نذر تو کردم این پر خــاکستـری را           قلبی که داری با اشــاره می بری را

اشکی که حالا آمد و آن دیگری را           این دست هــای خــالی پشت دری را

آری، نداری بهترین عذر و بهانه است

در غیــبت بابا پسر آقای خانه است

دلداده ی نام تو احساسش جوانی ست           با همت چشم تو دور از ناتوانی ست

در انتظــار معجــزات ناگهــانـی ست           روی زمین هم باشد اما آسمانی ست

اصلاً علــیِ اکــبــری ها مـثــل آبنــد

از جنس شیرین دعــایــی مستجــابند

زیبــاتــریــن آئیــنــه از روز ازل تو           آقــای آقــازاده هــای بــی بــــدل تــو

یعنــی کــریم بن کــریم این محــل تو           شمشیر زن مثل علی ضرب المثل تو

بر هــم بزن تــاریــکی خنّـاس ها را

ازریشه بر کن این خدا نشناس ها را

رعدی بزن تا زیر پایت ســر بریزد           از وحشتت با این رجــزها پر بریزد

هرکس که دارد کینه ی حیدر بریزد           تیغی بچــرخان زَهره ی کافر بریزد

یک تپه کشته مانده بی چون وچرایی

 وقتی که تو از میسره بیرون می آیی

من مطمئنم پای تو ســوزد جگــرها           دیــگــر نمی آید صــدایی از پــدرهــا

ویران شود پشت سرت قلب قمرها           تو می روی و وای بر این نوحه گرها

من مطمئنم بی تو این دل دل نمی شد

کِشتیِ صبرم راهی ســاحــل نمی شد

بال و پــر روح الامین پــیــراهن تو           خــون تمــام عــاشــقــی ها گردن تو

دست خــیــام کــربــلا بــر دامــن تو           بابـا بــمــیــرد ای پســر با رفتــن تو

شمشیرها گل بوسه از روی تو چیدند

تصویــر پاره پــاره ای از تو کشیدند

می ایــستم امـروز خـدا را به تمـاشــا           ای محــو شکــوه تو خـداونــد سـراپا

ای جان جوان مرد به دامان تو دستـم           من نیز جــوانــم، ولی افتــاده ام از پا

آتش بــزن آتش به دلــم، کــار دلـم را           ای عشــق میــنــداز از امروز به فردا

آتش بزن آتش به دلم ای پــســر عشق           یعنی که مکــن با دل من هیــچ مــدارا

با آمدنت قاعده ی عـشـق به هم خورد           لیلای تو مجنـون شد و مجنون تو لیلا

تا چشم گشودی به جهان ساقی ما گفت:           "الــمنــتــه لله که در میــکـده شـــد وا"

ابروی توپیوسته به هم خوف و رجا را           چــشــمـــان تـو کـانــــون تـولا و تبرا

ای منطق رفتار تو چون خـلـق محـمد           معـــراج بـرای تو مهــیــاست، بفرما!

این پرده ای از شور عراقی و حجازی است           پیـراهن تو چنگ و جهان دست زلیخا

دل مانده که لب های تو انگور بهشتی است           یا شیــر خــدا روی لبت کــاشته خرما

عالم همه مبهوت تماشای حسیـن است           هـر چند حسین است تو را محو تماشا

"چون چشم تو دل می برد از گوشه نشینان"           شد گوشه ی شش گوشه برای تو مهیا

از گوشۀ شش گوشه دلم با تو سفرکرد           نــاگـاه درآورد ســر از گنبد خــضـرا

مجنون علی شد همۀ شهر  ولـی من           مجنــون عـلی اکـبــر لیــلام به مــولا